Fakirlik sorunun sebebi zenginler değildir. Demokratik devletlerin yönetim biçimleri fakirliği yok etmeye yetmiyor. Zenginler ve aşırı zenginler elbette kendi çıkarları doğrultusunda hareket edeceklerdir. Kendi servetlerini koruma içgüdüleri olması çok doğaldır.
Fakirlerin de temel ihtiyaçlarının karşılanması çok gereklidir. Hatta insanlık hakkıdır. Ancak temel ihtiyaçların da sınırı yoktur. Örneğin barınma ihtiyacı olan birine ev verebilirsiniz. Ama neredeki ve ne büyüklükteki ev verilecektir? Çalışılmadan verilen şeyler insanı tembelliğe de yöneltir. Çalışarak ev almış birinden nasıl ayırd edileceklerdir.
İnsanlar, becerileri ve zekaları doğrultusunda biyolojik olarak (istemesekte ) düşükten yükseğe bir yelpaze içerisinde yer alır. En üst seviyedekilerin doktor , mühendis olmaları , bilimsel çalışma yapabilme kapasitelerinin yüksekliği normaldir. En yetenekli çocukları en iyi okullara gönderirseniz başarı oranınız yükselir. Ama sosyal dengeyi daha da bozucu bir sistem yaratırsınız.Günümüzdeki sistem budur. Aslında bir okulun veya bir öğretmenin başarısı yelpazenin en altında olanları eğitmek, onlara beceri kazandırmak olmalıdır.
Orta ve alt katmanın hem motivasyonunun arttırılması hem de pozitif ayrımcılığa tabi tutlması şarttır. Sınavlarda iyi puan alamamış , okulda başarı derecesi düşük olanların üzerinde çalışılması , onların üzerinde yoğunlaşılması gereklidir.
Zengin bir ailenin çocukları evlerinde çocukluklarından itibaren para yönetimi, yatırım, girişimcilik , ticaret , kar , zarar, insan kitlelerinin yönetilmesi gibi konularda ister istemez haberdar olur. Hayata daha üst basamaklardan başlama , çevreleri dolayısıyla sıçrama yapmaya daha yakındır.
Düşük gelirli memur çocuklarının girişimcilik ve risk alma yetenekleri gelişmemiştir. Hayata alt basamakta başlama durumundadır. İşi kaybetmeme uğruna üst yöneticinin eziyetine katlanma durumunda olduğunu hisseder.
Avram Aji
15.12.2022
No comments:
Post a Comment